Depto. de Matemáticas, IES. Nunha decisión unánime, os membros do xurado do II Certame de Conto Matemático IES Carlos Casares decidimos outorgar o primeiro premio compartido aos traballos presentados por Paula Núñez Páez e Daniel Seoane Rodríguez. Ambos recibirán como agasallo un MP4. Parabéns!
A continuación, podedes ler os traballos premiados:
NUMEROLANDIA
Era unha vez... Nun pobo non moi lonxe que se chamaba Numerolandia, vivían unha chea de números. Tantos, que case nin se coñecían. Había unha tenda, un médico, unha farmacia e un instituto. No instituto, concretamente na clase de 2º da ESO, había 25 alumnos, pero os máis destacados de todos eran o 1 e o 7. Todo o mundo os coñecía porque eran moi bos mozos, e sempre andaban presumindo. Paréceme que todos os días antes de chegar ao instituto se botaban un frasco de colonia. Tamén estaba o 0 e o 5, que estaban un pouco gordos, e o 6, ao que lle chamaban de mote "o abuelo", porque sempre andaba moi agachado.
Era unha vez... Nun pobo non moi lonxe que se chamaba Numerolandia, vivían unha chea de números. Tantos, que case nin se coñecían. Había unha tenda, un médico, unha farmacia e un instituto. No instituto, concretamente na clase de 2º da ESO, había 25 alumnos, pero os máis destacados de todos eran o 1 e o 7. Todo o mundo os coñecía porque eran moi bos mozos, e sempre andaban presumindo. Paréceme que todos os días antes de chegar ao instituto se botaban un frasco de colonia. Tamén estaba o 0 e o 5, que estaban un pouco gordos, e o 6, ao que lle chamaban de mote "o abuelo", porque sempre andaba moi agachado.
O número 1 e o 0 eran noivos, pero non pegaban nin con cola, porque o 1 era alto e delgado e o 0 era baixo e gordo. Era moita a xente que os insultaba, e un día un vello, concretamente o avó do número 6, ensinoulles unha valiosa lección: que non se pode xulgar a ninguén pola súa apariencia, porque pode ser moi gorda e pode ser a mellor persoa do mundo.
E miráronse un aos outros e viron que eles tamen tiñan defectos, e que non lles gustaría que lles fixeran o mesmo, e ao final todos se levaban moi ben. E xa non insultaban a ninguén. E tamén aprenderon outra lección: que os anciáns tamén serven para algo, e pódennos ensinar moitas cousas, aínda que ás veces nin os escoitemos.
Paula Núñez Páez (2º ESO)
LINGUA E MATES
Era una vez, cando as matemáticas non tiñan poder de decisión, cando mandaban as letras e non deixaban mandar. Foi cando as matemáticas decidiron que non podían seguir así e foron a protestar. Como era de esperar, as letras dixeron que non, e botaron aos números fóra. Ao día seguinte, os números declararon a guerra ás letras, diante do Palacio das Letras. Alí había tropas de todo tipo: dende o número 1 ata o inimaxinable, era imposible adiviñar os números que había alí. As letras sacaron o abecedario e dixeron que guerra entón. Así pois, empezaron a loitar, e a alguén lle deu por mirar os conxuntos que facían as letras e os números. De alí saíron os monomios, os polinomios, as ecuacións, o álxebra…
Cando estaban mesturados déronse de conta de que mesturados gobernarían mellor, e darían paso a novas contas. Aínda que algúns decidiron formar as palabras e outros o resto das matemáticas. Pero houbo un inconvinte: os estudantes teriamos que estudar máis! Jajajajaja. LINGUA E MATES.
Daniel Seoane Rodríguez (2º ESO)
Daniel Seoane Rodríguez (2º ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario